ၾကဳံေတြ႕ရတာေလးေတြ

ခုတေလာ ၾကားရ ၊ၾကံဳရတာေတြက စိတ္မေကာင္းစရာေတြၾကီးပဲျဖစ္ေနတယ္…။ လူၾကီးေတြ နဲ႔ လူငယ္ေတြၾကား နားလည္မႈေတြလြဲေနၾကတာလို႔ထင္တာပဲ…။ ဘာမဆို ငါလူၾကီးပဲ..၊ ငါမိဘပဲ ဆိုတဲ့ လူၾကီးေတြရယ္…၊ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ ငါမွန္တယ္.. ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ခပ္ရြတ္ရြတ္အေတြးေတြရယ္ ထိတ္တိုက္ေတြ႔ၾကတဲ့ပြဲေပါ့…။ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဘယ္သူမွားတယ္ဆိုတာကို မေ၀ဖန္ခ်င္ဘူးးး..။ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ..။ ဘယ္လိုမွ အဖတ္ဆယ္လို႔မရေတာ့ဘူးထင္တယ္…။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္မ်ား ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္မ ခံႏိုင္ရည္ရွိမွာမဟုတ္ဘူးးး။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုတာကို မေျပာခ်င္ဘူး…။


ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကိုသြားရင္ေတာင္ အိမ္ကိုေတာ့လြမ္းမိမွာပဲ..။ အိမ္ကိုၾကီးပဲဆိုလြမ္းစရာမွမရွိတာ… အဓိကကေတာ့ ကိုယ္မိသားစုေလးေပါ့…။ တသက္လံုးေနထိုင္ေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္… တသက္လံုးထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ႔ရတဲ့ လူေတြ… အားလံုးေသာအရာေတြက အေ၀းေရာက္ရင္ လြမ္းစရာၾကီးပဲဆိုတာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ လူေတြက ပိုသိမွာပါ…။ ဒါပင္မဲ့ အားလံုးက တေန႔ျပန္ၾကရမွာေနာ္… ကိုယ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ေနရာဆီကိုေပါ့…။
ကိုယ္တသက္လံုး ေနထိုင္ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကေန ခဏတာ ခြဲထက္သြားတဲ့လူေတြေတာင္ ဒီေလာက္ခံစားေနရတယ္ဆိုရင္… တသက္လံုးစာ ခြဲထြက္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားရမလဲ…။ ဒီပိုစ့္က သနားေအာင္ေရးျပတာမဟုတ္ဘူးေနာ္…။


ခံစားမိတာကိုေရးျပတာ…။ သူ႔ေလာက္မခံစားရရင္ေနမယ္… သူ႔ခံစားေနရတာကို နားလည္မိတယ္…။သူ႔ကိုေတာ့ မသနားမိပါဘူးးးး…။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကို လုပ္ေနတာပဲ…။ ကုိယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ေပါ့… ဟုတ္တယ္မလား…။
ကဲ… စာဖတ္သူေကာ… သင္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းက သင့္ကို အေမြျဖတ္တယ္၊ သံေယာဇဥ္ျဖတ္တယ္.. ဆိုတာကို လူသိရွင္ၾကား သတင္းစာမွာေၾကျငာေမာင္းခတ္လိုက္တယ္ အျဖစ္ကို ၾကံဳလိုက္ရမယ္ဆိုရင္………။