လုိအပ္ေနပါတယ္ ကုိဖိုးေမာင္

မႈိင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ ၊ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား ၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္က်ားက်ယ္ေလာင္ ၊ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖုိးေမာင္လာၿပီ ဆုိၾကသည္။

ေဟာင္သံရပ္၍
ထက္ၾကပ္ေပၚလာ ၊ အသံမွာကား
ညခါငါးေထာင္ ၊ ေမာင္ဖုိးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ။

ဖုိးေမာင္သံၾကား ၊ ကင္းသမားက
တံခါးႀကီးေအာက္ ၊ မလြယ္ေပါက္ကုိ
တစ္ေယာက္၀င္သာ ၊ ဖြင့္လိုက္ပါေသာ္
ယာတြင္ အုပ္ေဆာင္း ၊ ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကုိင္းကုိင္း ၊ ငါးပလုိင္းကုိ
လြယ္သုိင္းၿပီးလွ်င္ ၊ ရြာကုိ၀င္သည္
လူပင္ေလလား ၊ တေစၦလား။

တေစၦမေၾကာက္ ၊ ေျမြမေၾကာက္ဘဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ၊ ညဥ့္ေမွာင္တြင္း၌
သူလွ်င္ငါးရွာ ၊ မေကၽြးပါက
ထုိရြာသူသား ၊ လူအမ်ားတို႔
ငါးစုိး ငါးစိမ္း ငတ္ေပလိမ့္။

ေဆာင္းတစ္ည၌
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး ၊ လျခမ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္ ၊ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္ ၊ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလႊမ္းေအာင္ ၊ ဂုတ္က်ားေဟာင္သည္
ဖုိးေမာင္လာခ်ိန္ပါတကား။

သုိ႔ျဖစ္ေသာ္ျငား ၊ ခါတစ္ပါးသုိ႔
တံခါး၀င္လို ၊ သူမဆုိဘဲ
ေမာင္းကုိထုပါ ၊ လူစုပါေဟ့
ရြာကုိေဘးမွ ၊ ကာကြယ္ၾကေလာ့
ဓားျပငါ့အား ၊ ဖမ္း၍ထားဟု
စကားမဆံုး ၊ ဟစ္ေအာ္တုန္းတြင္
ဒုိင္းဒုိင္းဒိန္းသံ ၊ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲ့တင္ ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင္နိဂံုး ၊ ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္ ၊ ဖုိးေမာင္၀င္၍
ပဲ့တင္ထပ္ကာ ၊ ဟည္းလ်က္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆုိ ၊ ဆီးလင့္ႀကိဳသုိ႔
မႈိင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ ၊ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား ၊ ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္က်ားက်ယ္ေလာင္ ၊ ရမ္းေရာ္ေဟာင္ေသာ္
ဖုိးေမာင္လာၿပီ ဆုိဆဲပင္ ။ ။


ဒီကဗ်ာေလးက ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္မွာ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ေရးစပ္ခဲ႕တဲ႕
ကဗ်ာေလးပါ ။သူပုန္ေတြ၀ိုင္းထားတဲ႕ ေက်းေတာရြာကေလးတခုက ကိုဖိုးေမာင္ဆုိတဲ႕လူတေယာက္ေန႕
တုိင္း ငါးထြက္ရွာေၾကြးၿပီး ဓားၿပရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႕ ရြာကိုကယ္တင္ရင္း အသက္စြန္႕သြားတဲ႕ ကိုဖုိးေမာင္အ
အေၾကာင္းေရးစပ္ထားတဲ႕ကဗ်ာေလးပါ ။ ကဗ်ာဆရာၾကီးတဦးနဲ႕ေတြ႕စဥ္ ေဆြးေႏြးၾကည္႕ေတာ႕ဒီကဗ်ာ
ဟာ ၄၂ ခုသုိ႕မဟုတ္ရင္ ၆၂မွာေရးခဲ႕တာပါတဲ႕ အဂၤလိပ္အဆုတ္ ဂ်ပန္အတတ္မွာၿဖစ္ခဲ႕တာတဲ႕ ဘယ္လို
ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ အဲေခတ္အဲအၿခေနမွာ ဖးိုေမာင္လိုသလို ဒီေခတ္ဒီအခါမွာလဲ ဖုိးေမာင္ေတြလိုေသးတယ္တဲ႔ ဘာ
လို႕လဲဆိုရင္ ဒို႕ႏိုင္ငံဟာ ဆင္းရဲလို႕တဲ႕ ………….
မေန႕ကကၽြန္မဆီကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေငြအလူခံလာတယ္။ ပဲခူးတုိင္း ၿပည္ခရိုင္အတြင္းက ရြာေပါင္း၂၆ ရြာဟာ
လူေတြေသာက္ေရ ၿပတ္လက္မႈနဲ႕ၾကဳံေတြ႕ေနရလို႕တဲ႕ ။လူတန္းမဲ႕လူေတြလဲ အနဲငယ္သာရွိပါတယ္တဲ႕။ဒါ
ေၾကာင္႔သြားလႈၾကမလို႕တတ္ႏုိင္သေလာက္ထည္႕ပါတဲ႕။ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ေလးတုန္လႈပ္သြားပါတယ္။
ေစတီပုထုိး ဂူအမ်ိဳးမ်ိဳး တန္ေဆာင္းလွည္႕ပတ္
ေက်ာင္းဇရပ္ေတြသိပ္ေပါမ်ားတဲ႕ ေရႊၿမန္မာတို႕ရဲ႕ ေရႊႏုိင္ငံမွာ ေရလႈမဲ႕လူနဲတဲ႕အတြက္အလြန္၀မ္းနည္းမိပါ
တယ္ ။ ဟိုးတုန္းကဖိုးေမာင္ဟာ အသက္ေတာင္စြန္႕ၿပီး ရႊာကိုကယ္တင္ခဲ႕ေပမဲ႕ ယခုေခတ္မွာေငြေၾကးနဲ
ငယ္စြန္႕လြတ္ၿပီး ေရလူတန္းမဲ႕ လူေတြကိုနဲပါးစြာေတြ႕ၿမင္ေနရပါတယ္ ။လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ
တုန္းက မႏၱေလးေဖာင္ေတာ္ဦးပရဟိတမွာ ဗိသုကာပညာလာသင္ေပးေနတဲ႕ ဂ်ာမန္ႏိုင္ငံသား မစၥတာဂ်က္
စီကာဆိုတဲ႕လူနဲ႕ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚမွာၾကံဳခဲ႕ဘူးခဲ႕ပါတယ္ ။ သူကဘုရားကိုေမာ႕ၾကည္႕ၿပီး ေဟ႕ေရႊေတြအ
မ်ားၾကီး ဘဲ အဲလိုေၿပာတဲ႕အခါ အခြင္႔သင္႔တုိင္းၾကြားတတ္တဲ႕ကၽြန္မဟာ ေရႊႏုိင္ငံမွာေရႊေပါတာေပါ႕
လို႕ၿပန္ေၿပာလိုက္တယ္ ။အဲခ်ိန္မွာ သူဟာတခ်က္စဥ္းစားၿပီး သူထင္တယ္တဲ႕ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ႕
တဲ႕ပုဂံကုိသြားလည္ခဲ႕တယ္တဲ႕။ သူ႕ေနာက္ကို စားစရာလိုက္ေတာင္းေနတဲ႕ ခေလးအေယာက္၂၀ေယာက္
ေတြ႕ခဲ႕ရတယ္ တဲ႕ ။မင္းတို႕ေရႊႏုိင္ငံက ေရႊေတြအဲခေလး ေတြအတြက္ မသုံးဘူးလား…? ဘုရားမွာဘဲထားတာ
လားတဲ႕ ။ကၽြန္မ စြံ႕အၿပီး ဘာတခြန္းမွဆက္မေၿပာႏုိင္ေတာ႕ပါ ဒါေၾကာင္႔ေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမမ်ား ေရငတ္
ေနက်တာကို ၾကည္႕မေနဘဲ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး ဖုိးေမာင္လုပ္ၾကပါလို႕ တုိက္တြန္းရင္း………………..။