ဟဲ့… ငါ့စိတ္ညစ္ေနတယ္…
အမ္… နင္လို အစစ အရာရာ အဆင္ေျပေနတဲ့ ေကာင္က မ်ား စိတ္ညစ္တယ္…ေအာင္မေလးေတာ္.. နင္ကေတာ့ လာလာခ်ည္ေသးတယ္…
ေျပာ… ဘာေတြမ်ား စိတ္ညစ္ေနတာတုန္းဟ…
ငါ့ကို အိမ္က ၀ိုင္းပယ္ထားၾကတယ္ဟာ… ငါ မိသားစုက ငါ့ကိုလူရာ မသြင္းသလိုၾကီးပဲ ဟ ။
ေအးေလ.. နင္က လူမွ မဟုတ္တာ….. :P
ငါတကယ္ေျပာေနတာဟ ။ ခုဆို အငယ္ေကာင္ကေတာင္ ငါ့ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳလာတယ္..။ ငါက ညီ ဆိုျပီးမေျပာခ်င္ လို႔ေနေနတာဟာ…။ ျပီေတာ့ အေမကလဲ အဲေကာင္ကိုထိရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ဆိုေတာ့ဟာ ။ အမကလဲ နင္က ဘာမွသံုးစားလို႔ မရပါဘူးဆိုတာပဲ ေျပာေနတယ္ ။ ကိုၾကီးကလဲ မင္းဘာသာ မင္းေအးေဆးေနပါတဲ့..။ အေမက လဲ ဟိုအေကာင္ ဘာျပႆနာ ရွာအံုးမလုိ႔လဲ ဆိုတာၾကီးပဲ..။ ငါဘာမွားလို႔ လဲ..။ အေဖ တေယာက္ပဲ ငါကိုနားလည္ေပးတယ္ ။ ငါလဲ ငါေနတတ္သလိုေနတယ္…။ ငါ့ျပႆနာကို ငါ့ဘာသာငါ ရေအာင္ ေျဖရွင္းတယ္ .. ။ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္က မလိုက္ရေအာင္ ကုိယ့္ဘာသာကို္ယ္ ေျဖရွင္းတယ္… ။ ငါဘာမွားေနတာလဲ ။ သူတို႔က ငါကိုေျပာတာ မိသားစုနဲ႔ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ မေနဘူး ။ အျမဲမိသားစုအျပင္ ထြက္ေနတာၾကီးပဲ တဲ့ ။ ငါတကယ္ပဲ အသံုးမက်တဲ့ ေကာင္ျဖစ္ေနျပီလားဟာ…။ ငါေလ ငါ့မိသားစုကုို အရမ္းခ်စ္တယ္…ဒါပင္မဲ့ သူတို႔သိေအာင္ မေျပာျပတတ္ဘူး..။ မေျပာျပခ်င္ဘူးဟာ..။
သူေျပာတဲ့ စကားေတြၾကားျပီးေနာက္မွာ ကၽြန္မေတြေ၀သြားပါတယ္…။ သူလိုလူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနလဲေပါ့..။ သူဟာ သူ႔မိသားစုကို အလြန္ခ်စ္ရွာပါတယ္ ။ဒါပင္မဲ့ သူ႔အခ်စ္ေတြကို ထုတ္ေဖၚေျပာေလ့ မရွိပါဘူး ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ထုတ္ေဖာ္ျပမွ အသက္၀င္တာလား..။ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနခဲ့ရင္ေကာ ေအးစက္သြားတတ္လား။ ကၽြန္မ အေဖ နဲ့ အေမ ကို ခ်စ္တယ္လို႔ တခါမွ မေျပာဖူးပါဘူး ။ သူတို႔လဲ ကၽြန္မေရွ႔မွာ တခါမွ ထုတ္ေဖာ္မေျပာဖူးပါဘူး..။ ဒါပင္မဲ့ သူတို႔ကၽြန္မ ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ခံစားသိရွိပါတယ္..။ ကၽြန္မလဲ အေဖ နဲ့ အေမကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္..။ ကၽြန္မ ကိုကို ေတြနဲ႔ ဒီလို အျပန္အလွန္ပါပဲ..။ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာပင္မဲ့ အားလံုး ခံစားနားလည္ၾကပါတယ္…။ ဒါပင္မဲ့ တခါတေလ ကၽြန္မတို႔ လ်စ္လ်ဴ႐ွဴခဲ့တာေတြ ၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္…။
ကၽြန္မ ဒိုင္ယာရီမွာ ကူးမွတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကိုျပန္ရွာေတြ႔လိုက္ပါတယ္…။ စိုင္း၀င္းျမင့္ေရးတဲ့ မိသားစု ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးပါ..။
မိသားစု
မိသားစုဆိုတာ
တေယာက္ေရွ႔ေရာက္ဖို႔
တေယာက္ေနာက္ဆုတ္ရတယ္ ။
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းထိုးထြက္ဖို႔
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း အခုတ္ခံရတယ္ ။
မိသားစုသီခ်င္းဟာ အတက္အဆင္းရွိတယ္ ။
သံစံုျမည္တယ္ ။
မိသားစုဆိုတာ
လူေျခာက္ေယာက္ရွိရင္ လူေျခာက္ေယာက္
လက္ဆယ္ေခ်ာင္းရွိရင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း
ေခတ္ကေတာင္းဆိုတဲ့ အတိုင္းလႈပ္ရွားရတယ္
အိမ္ရွိလူကုန္ ။
မိသားစုဆိုတာ
ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္အဆက္မျပတ္တုိက္ပြဲ ၀င္ရတယ္
ရန္ကုန္ ဟာစစ္ေျမျပင္ ။
လဲက်သြားတဲ့ ငါ့အေဖေနရာကို
ငါ့ညီေလး ၀င္ခဲ့တယ္
ယုိုင္န႔ဲသြားတဲ့ ငါ့အေမေနရာကုိ
ငါ့ညီမေလး၀င္ခဲ့တယ္
မိသားစုကိုငါမျမင္ခဲ့ဘူး ။
ငါ့အေတြးအေခၚက
သားသမီးဆိုတာ သီးျခားရွင္သန္ရတဲ့ ဘ၀တစ္ခု ။
ငါဟာလမ္းေပၚမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့လို႔
လမ္းနဲ႔ ေသြားသားေတာ္စပ္တယ္လိ္ု႔ ထင္တယ္ ။
ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ့ မီး
ငါ့မိသားစုမွာ ငါဟာ မလံုျခဳံတဲ့ ထရံ
ငါ့ၾကိဳးကို တီးခတ္လိုက္တုိုင္း သံေၾကာင္ထြက္တယ္
ငါ့မိသားစုမွာ
မိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ဆိုလည္း
ငါပဲျဖစ္မွာ
ငါ့မိသားစုမွာ
ၾကမ္းခင္းတစ္ခ်ပ္ ၾကိဳးပဲ့ေနတယ္ဆိုလဲ
ငါပဲျဖစ္မွာ
မေအာင္ျမင္တဲ့ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ့မိသားစုပဲ
မ၀င္တဲ့ ဂိုးေတြ ငါသြင္းခဲ့တာ ။ ။
ဒီကဗ်ာေလး စိတ္ထဲ ရွိသလို ခံစားနားလည္ႏိုင္ပါတယ္….။ အားလံုးပဲ ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုေလးကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါၾကေစ………။ ။
3 comments:
ညီမေရ..
အင္း ေခတ္ပ်က္ထဲက ကဗ်ာေကာင္းတပုဒ္ရယ္.. ေနာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႕ ဝန္ေလးတဲ့ မိသားစု ေလး အျဖစ္ ျမင္ေနမိတာပဲ.. ။
ကြ်န္မတို႔ ေမတၱာ တရားေတြ အတြက္ ျပတက္ဖို႕ သိေစဖို႕ က်ိဳးစားရပါဦးမည္..။
မေဗဒါ (၈၈)
တခါတရံမွာေတာ့ဖြင့္ဟမေျပာျဖစ္ေပမဲ့ရင္ထဲမွာ
လိႈက္လိႈက္လွဲလဲွရိွေနတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုမသိ
ႏိုင္ၾကဘူး။ဖြင့္ဟမေျပာေပမဲ့လည္းနက္ရိႈင္းတဲ့စိတ္နဲ႔
ခ်စ္ျခင္းတရားေတြရိွေနပါတယ္။မိသားစု၊ခ်စ္သူ၊ေဆြမ်ိဳး၊
အခ်င္းခ်င္းၾကားထဲမွာတေယာက္နဲ႔တေယာက္ရဲ႔ခ်စ္ျခင္း
ေမတၱာကိုအလိုလိုသိႏိုင္တဲ့စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးလိုတယ္ေနာ္။
ညီမေလးလည္းေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ...
ခင္တဲ့
မသဒၶါ
ညီမေလးေရ
မိသားစုေတြမွာ ခုလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြက ျဖစ္ေလ႕ရွိပါတယ္..
ျပီးေတာ႕ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ရွိယံုနဲ႕ မလံုေလာက္ဘူး
ထုတ္ေဖာ္သင္႕ရင္ေဖာ္ျပရတာပါဘဲ
ဒါမွပိုေႏြးေထြးတာေလ
ေျပာလို႕သာေျပာသာ
အစ္မတို႕လဲဒီလိုဘဲ ပါးစပ္က သိပ္ျပီးမေျပာတတ္ခဲ႕ဘူး
တကယ္ေတာ႕ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိတာေတာင္ မၾကာေသးပါဘူးေလ
ေႏြးေထြးတဲ႕မိသားစုဘ၀ကို လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကပါတယ္ညီမေလးရယ္
Post a Comment