အေအး ႏွင့္ အေႏြး

ခုတေလာ ကၽြန္မ တို႔ျမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြရြာေနပါျပီ ။ အလြန္တရာ ပူေနရာကေန ေအးတဲ့ဘက္ကို ေရာက္လာျပီေပါ့ေလ ။ အိပ္ရတာလဲ ေအးေအး နဲ႔ေကြးလို႔ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။ ကၽြန္မက မိုးေတြအရမ္းရြာ ၊ ျပီးေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဖတ္စရာစာအုပ္တအုပ္ ၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ နဲ႔သာဆို နတ္စည္းစိမ္နဲ႔ေတာင္ မလဲႏိုင္ပါဘူး ။ ေစာင္ေလးျခံဳျပီး အိပ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ လက္ေတြေအးစက္ေနတာ သတိထားမိလိုက္တယ္ ။ အဲဒီေတာ့ ခ်ိဳင္းၾကားထဲ လက္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့ ေႏြးသြားတာသတိထားမိလိုက္ပါတယ္ ။ လက္ေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ေအးစက္ေနတာ ကိုး။ အဲဒီမွာ စိတ္ကူးတခုရသြားတယ္ …။ ခ်ိဳင္းဘက္ကေန ခံစားၾကည့္လိ္ုက္ေတာ့ ေအးစက္ေသာ အေတြ႔ကို ခံစားမိျပီး ၊ လက္ဘက္ကေန ခံစားၾကည့္ေတာ့ ေႏြးတဲ့ အေတြ႔က္ုခံစားမိေတာ့ ဇိမ္က်သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္ ။

ခ်ိဳင္းေတြဘက္က ၾကည္ေတာ့ အေအး ၊ လက္ေတြဘက္ကၾကည့္ေတာ့ အေႏြး တဲ့ ။ ကိုယ္လက္နဲ့ ကိုယ္ခ်ိဳင္းပဲ မဟုတ္လားေနာ္ ။ကိုယ္ၾကိဳက္ဘက္က ခံစားလိုက္ရံုေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား ။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳင္းဘက္ ေအးစက္တဲ့ အေတြ႔ကို မယူေတာ့ပဲ ၊ လက္ဘက္က ေႏြးတဲ့ အေတြ႔ကိုပဲ အာရံုမွာတဘက္သတ္ဆြဲယူလိုက္တယ္ေပါ့ ..။ ဒါပင္မဲ့ ကုိယ္အေတြးနဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဒုကၡေရာက္ေနရျပီေပါ့ ။ ႏွစ္ဘက္ကေန ေတြးထားေတာ့ ခ်ိဳင္းဘက္က ေအးစက္တဲ့ အေတြ႔ဘက္ကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္…။ ထပ္ျပီး အာရံုကိုစုစည္းလိုက္တယ္ ၊ လက္ကေလးေႏြးေနတယ္ ၊ မၾကာပါဘူး ဒီလက္ကလဲ ေအးလိုက္တာေနာ္တဲ့ ။ ကၽြန္မစိ္တ္ နဲ့ ကၽြန္မ နပမ္းလံုးေနရတယ္ …။ ေအးလိုက္ ၊ ေႏြးလိုက္နဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ေအးစက္စက္ အေတြ႔ကသာ အႏိုင္ယူသြားတယ္ ။ ေၾသာ္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ေတာင္ အစိုးမရပါလား ဆိုျပီးေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္ ။

ဒီလို အေတြးေတြ နဲ႔ လံုးေထြးရစ္ပတ္ျပီး ခ်ာလပတ္ရမ္းေနတုန္း ေအးတာေတြ ၊ေႏြးတာေတြ ေမ့သြားျပီ “ ငါတို႔ ခႏၵာကုိယ္ၾကီးက သုခေ၀ဒနာထက္ ဒုကၡေ၀ဒနာကို ပိုျပီးထက္ထက္ျမက္ျမက္ ခံစားတတ္တယ္ထင္ပါရဲ့ ဆိုျပီး အေတြးမ်ားေနပါေတာ့တယ္ …။ မေရမရာအေတြးေတြ ေပါ့ ။ ေကာ္ဖီတန္ခိုးေၾကာင့္ အိပ္လို႔မရမဲ့ အတူတူ အေတြးကိုလိုနီလုပ္ေနပါေတာ့တယ္..။

ကၽြန္မတို႔ လူေလာကကိုကလဲ ခ်မ္းသာျခင္းထက္ ဆင္းရဲျခင္းကို ပိုျပီးအကဲဆတ္ ခံစားမိတတ္ၾကတာပဲမလား ။

ကၽြန္မတို႔ ထမင္း ၊ ဟင္း စတဲ့စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို ျမိန္ျမိန္ယွက္ယွက္ စားေသာက္ရတဲ့ အခါ ႏွစ္သက္စြာ အရသေတြ႔ေက်နပ္တတ္ၾကတာပဲမလား ။ ဒါပင္မဲ့ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္မႈ ကိုေတာ့ ပိုျပီးခံစားမိၾကတယ္ လို႔ထင္မိပါတယ္…။ အရမ္းဆာေလာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခံစားရတဲ့ဒုကၡက ပိုတယ္လို႔ခံစားမိၾကမွာပါ ။

ကၽြန္မတို႔ ခႏၵာကိုယ္ၾကီးကိုကပဲ ဒုကၡကိုေတာ့ ဒုကၡမွန္း ပိုသိတတ္ျပီး သုခကိုေတာ့ သုခပါပဲရယ္လို႔ သိသိမွတ္မွတ္ မခံစားတတ္ဘူးထင္ပါရဲ့လို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္ ။

အနာေရာဂါမရွိ က်န္းမာေနစဥ္ က်န္းမာေနျခင္းရဲ့ အႏွစ္သာရကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ အရသာယူျပီး ခံစားမိရန္ခဲယဥ္းမိၾကပါတယ္ …။ အဲ နာဖ်ားမက်န္း ရွိလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ထိုဒုကၡေ၀ဒနာကို တသိတမွတ္ျပဳျပီး ခံစားေနတတ္ၾကတာ လူ႔သဘာ၀ေပပဲလား ။ ေရာဂါေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းသြာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဧရာမသုခၾကီးကို ရလိုက္သကဲ့သို႔ ထင္မိၾကျပန္ပါတယ္….။ဒါဆို ဒုကၡကင္းေ၀းျခင္းသည္ပင္လွ်င္ သုချဖစ္သည္ ေပါ့ေနာ္ ။

ကၽြန္မရဲ့စိတ္ထဲမွာ ( အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးလို႔ပဲထင္ထင္ ) ဒုကၡကိုေတာ့ အေသအခ်ာ ခံစားျပီး ဒုကၡကင္းျငိမ္းရျခင္း သုခကိုေတာ့ တရား၀င္ အသိအမွတ္ျပဳျပီး မခံစားဘူးဆိုရင္ တရားရာမက်ဟု ေတြးမိပါတယ္ ။

ကၽြန္မမွာ ေလာဘလဲရွိပါတယ္ ။ ေဒါသလဲ ၾကီးပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာဘေၾကာင့္လဲ စိတ္ပင္ပန္းရပါတယ္  ။ ေဒါသေၾကာင့္လဲစိတ္ပင္ပန္းရပါတယ္ ။ အမ်ားနည္းတူ ေလာကဓံတရားေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ပင္ပန္းျခင္းကိုလဲ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္ …။  အဲဒီ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္းေတြကေန လြန္ေျမာက္တဲ့ အခါမိန္းေမာမေနပဲ ဆင္းရဲျခင္းကို ခံစားလိုက္ရသကဲ့သို႔  ခ်မ္းသာျခင္းကိုလဲ တရား၀င္ အသိအမွတ္ျပဴခံစားတတ္ဖို႔ ကၽြန္မၾကိဳးစားေနပါတယ္ ။

ငါ့ဘ၀ ငါ့အျဖစ္ေလးက ၊ မဆိုးလွပါလားေနာ္ ဆိုျပီးေတြးလိုက္တဲ့အခါ စိတ္ခ်မး္သာမႈေလးတခုရသြားသလို ၊ ေရာင့္ရဲမႈေလးကလဲ တိုးတက္လာသလို ရွိသြားတတ္ပါတယ္…။ ခုဆို မနက္ ၂ နာရီရွိပါျပီ ။ကၽြန္မရဲ့ လက္ကေလးလဲ ေနြးသြားပါျပီ ။ ခုထိကၽြန္မရဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…။

ကၽြန္မ ႏွင္းမိုးမိုး ပါ…။